Zoals ik in mijn vorige blog schreef, wist ik slechts 4 weken voor de US Open zou beginnen dat ik geplaatst was en dat ik er naar toe mocht. Ik had nooit gedacht dat deze droom werkelijkheid zou worden maar ik had me ook niet bedacht wat een hoop er bij komt kijken voor de reis kon beginnen.
Ik was heel blij dat ik mee mocht trainen met de fulltimers op de knltb de weken voor de US Open. Het was hard werken maar de sfeer is er altijd heel goed en ik heb nog veel geleerd zodat ik met vertrouwen naar het toernooi vertrok. Vlucht boeken, hotelkamer regelen, formulieren invullen, alles was nieuw voor mij dus dat koste best veel energie. Maar gelukkig krijg ik van tennis veel energie.
Mijn rolstoel brak voor de tweede keer door de midden. Dat was niet handig zo vlak voor de US Open. Gelukkig werd de rolstoel gemaakt en verstevigd maar het leek ons geen goed plan om met deze rolstoel naar Amerika te gaan. Het werd een flinke zoektocht maar het is gelukt om een tennisrolstoel te vinden waar ik beter in zat en die sterker was. Het was wel wennen maar ik kon er snel fijn in tennissen.
De dag van vertrek was ik erg zenuwachtig. Ik heb nog niet zoveel gevolgen en 6 uur naar New York vond ik best een eind. We vertrokken met vertraging maar de vlucht is heel goed gegaan. Ik was direct onder de indruk van alles wat ik zag. New York is wel echt zo groot als ik op films gezien had. Eerst maar een nachtje slapen om de dag daarna naar het tennispark te gaan.
Met een speciale pas mocht ik bijna overal op het tennispark komen. De eerste dag heb ik daar met veel plezier rond gekeken. Het was geweldig om in het Arthur Ashe stadion te zijn en daar de wedstrijd tussen Nadal en Tiafoe en Tiafoe en Alcaraz te zien.
In het begin van mijn tijd op het park van de US Open mochten de junioren nog niet trainen. We moesten dus op zoek naar een andere baan en hebben ook wel in de gym getraind.
De dag voordat het toernooi zou beginnen mochten we wel de baan op en heb ik lekker getraind. Het was een heel bijzonder gevoel om te tennissen op de US Open. Ook heb ik samen met Saalim Naser getraind. Hij was mijn dubbel partner. We kenden elkaar van de World Team Cup wedstrijden maar hadden nog nooit tegen elkaar of met elkaar gespeeld. Saalim komt uit Australië. Het was even wennen om samen te spelen maar we hadden een goede klik en hebben veel plezier op en naast de baan gehad.
Ik had helaas een heel zware loting voor mijn single wedstrijd. Ik moest spelen tegen Ben Bartram. Hij is de nummer 1 geplaatste speler en heeft uiteindelijk ook het toernooi gewonnen. Ik heb van hem verloren maar ik heb wel heel goed gespeeld. Ik was dus heel tevreden en heb er van genoten. Achteraf bleek dat dit de aller eeste wedstrijd was op een grand slam toernooi voor junioren in een rolstoel. Toch wel heel bijzonder dat ik in die wedstrijd gespeeld heb.
Bij de dubbel de volgende dag, speelden Saalim en ik tegen Andrew Penny en Maximiliaan Taucher. Deze twee spelers ken ik goed van de verschillende toernooien die ik in Europa heb gespeeld. Deze twee spelers kunnen goed tennissen en zij spelen ook heel vaak samen. We gingen er dus niet zomaar vanuit dat we zouden winnen. Saalim en ik moesten ook erg inkomen. De eerste set hebben we met 6-1 verloren en ook in de tweede set kwamen we achter met 4-0. Maar toen kregen we beter door hoe we het spel moesten spelen en wonnen we de tweede set in de tiebreak. En ook de match tiebreak wisten we naar ons toe te trekken. We waren super blij met de overwinning die ons bracht tot de finalewedstrijd.
De volgende dag op het toernooi hebben Saalim en ik nog flink getraind voor we de finale wedstrijd gingen spelen. De finale was tegen Ben Bartram en Dahnon Ward. Deze twee Engelse spelers waren dus de nummer 1 en 2 geplaatst op het toernooi en spelen ook heel veel in de dubbel samen. Deze spelers komen ook al uit bij de senioren. Het is ons niet gelukt om deze spelers te verslaan maar we hebben heel goed tennis gespeeld en enorm genoten. Ook de prijsuitreiking was echt heel bijzonder en wij mochten allemaal een woordje spreken.
De laatste dag van het toernooi heb ik nog heerlijk veel wedstrijden gekeken en zelf getraind. En de laatste dag van mijn verblijf in Amerika hadden we nog de mogelijkheid om even New York in te gaan. Het was een fantastische ervaring die ik nooit meer zal vergeten.
Ik realiseer mij dat deze droom uit kon komen door ondersteuning van heel veel mensen die ik graag wil bedanken: Mijn ouders, mijn trainers en coach, de spelers bij de knltb en iedereen die mij financieel heeft geholpen. Iedereen heel erg bedankt!