Deze keer een stukje geschreven door mijn moeder. Stoer dat zij dat durfde en ik ben onder de indruk van haar verhaal:
Elk moederschap is een reis met zowel veel vreugde als uitdagingen, en voor mij, als moeder van Ivar van Rijt, is deze reis soms heel complex. Ivar is een getalenteerde rolstoeltennisser met indrukwekkende prestaties achter zijn naam, maar Ivar ervaart dagelijks ongemakken door zijn beperking. Omdat artsen niet precies weten wat zijn diagnose is, valt hij buiten de officiële classificaties voor internationaal rolstoel-sport en mag hij vanaf 2025, wanneer hij zou moeten starten bij de senioren, niet meer internationaal topsporten. Dit is frustrerend en ontmoedigend voor een jongen met zoveel talent en doorzettingsvermogen. Als moeder zie ik de pijn en de worsteling van mijn kind, en het is hartverscheurend om te zien dat zijn talenten en ambities daardoor beperkt worden.
Navigeren naast coaches en bonden
Een andere uitdaging is het balanceren tussen de invloed van trainers, coaches en sportbonden. Als ouder zie je soms methoden gebruikt worden of doelen gesteld worden die botsen met waarden die je als ouder belangrijk vindt en die naar jouw idee soms niet passen bij de mogelijkheden en behoeften van Ivar. Ik voel mij wel eens machteloos omdat je wel afhankelijk van deze personen en/of organen bent voor de topsport. Als moeder probeer ik constant te navigeren tussen deze invloeden en bij het maken van beslissingen staat altijd Ivar’s welzijn en ontwikkeling voor mij voorop. Het is een constante dans van aanmoediging, bescherming, en praktische ondersteuning.
Mee naar Roland Garros
Als moeder stel ik nooit het doel om als winnaar van de baan af te gaan. Ik vind andere dingen belangrijk: respect voor je eigen lichaam, respect voor de tegenstander, het genieten van het spel, proberen je beste spel te laten zien in een mooie wedstrijd. Als moeder vind ik ook de weg naast het sportveld heel belangrijk. Hoe organiseer je je sport, hoe maak je contact met alle mensen die je tegenkomt, hoe ontwikkel je je in het maken van je eigen keuzes op de weg naar jouw doel. En dan was het wel een van de mooiste momenten toen ik Ivar op Roland Garros zag spelen. Vaak ga ik niet met hem mee naar internationale toernooien maar hier wilde ik graag bij zijn. Het was niet alleen fantastisch om hem op zo’n prestigieus toernooi tot in de finale te zien spelen, maar het was mooi om te zien hoe hij zoveel mogelijk alles zelf had georganiseerd, het was mooi om hem contact te zien maken met zoveel nieuwe mensen en het was genieten van het plezier dat hij in het tennisspel en alles daarbuiten vindt.
Hoogtepunten
Natuurlijk waren de winst op het masters toernooi in de single waardoor Ivar wereldkampioen werd, de finale wedstrijden op de grand slam wedstrijden in Parijs en New York in de singles en de winst in de dubbel op de US Open hoogtepunten in het tennis. Voor mij zijn er ook andere hoogte punten. Bijvoorbeeld de sponsorloop voor de Hartstichting waarbij Ivar 30 kilometer alleen rolde in zijn handbewogen rolstoel. Ivar wilde graag iets voor een goed doel doen en zocht een uitdaging op sportgebied in corona-tijd. Maar ook de eerste keer dat hij alleen naar een internationaal toernooi vloog in zijn eentje toen hij 16 jaar was. Hij nam de verantwoordelijkheid en liet zien wat hij ook buiten de baan kon. En natuurlijk de veerkracht die hij laat zien om elke keer na een ziekenhuisbezoek met negatief resultaat, weer de spullen te pakken en vol de training in te gaan.
Blik op de toekomst
Elke dag probeer ik een steun voor Ivar te zijn, iemand die hem begrijpt en bijstaat, ongeacht de obstakels. Ik droom van een toekomst waarin hij de erkenning en kansen krijgt die hij verdient, en waar zijn talenten niet begrensd worden door de onduidelijkheid rondom zijn fysieke beperking.
Het mooie is dat Ivar bijna net zo enthousiast kan zijn van een tweede plan wanneer hij in de internationale topsport niet verder zou mogen. Hij wil graag trainer-coach worden en heeft op verschillende plekken laten zien dat hij ook daar talenten voor heeft. Ook voor die droom heeft Ivar nog veel grenzen te verleggen omdat men het niet vanzelfsprekend vindt om een jongen in een rolstoel tennisleraar te maken maar ik heb er vertrouwen in dat hij kan laten zien dat zijn beperking er zal zijn maar dat er ondanks de beperking veel mogelijk is en het juist ook een inspiratie kan zijn voor anderen.
Het moederschap in de context van topsport voor een kind met een beperking is niet altijd eenvoudig maar ik ben trots op wat we bereikt hebben en we gaan de uitdagingen voor de toekomst positief aan.
Dank jullie wel voor het lezen van mijn verhaal. Het leven als moeder van een topsporter met een beperking is complex, maar ook ongelooflijk waardevol. Blijf ons volgen voor meer updates en verhalen over Ivar’s reis in de wereld van de rolstoelsport.
Door: Marianne van den Meiracker